Voicst balanceert tussen kwaliteit en energie

AMSTERDAM - Met de nieuwe plaat ‘A Tale of Two Devils’ op zak plaatste het Amsterdamse rocktrio Voicst zich volop in de schijnwerpers. Maar de heren willen zich niet laten afleiden door alle aandacht. “Dit is ons leven en dit is hoe wij het kennen. Het ‘groter’ maken gebeurt buiten ons om”, aldus zanger Tjeerd Bomhof.

Laat in de middags, een paar uur voordat het muzikale geweld van Voicst kan losbarsten in een uitverkocht Tivoli De Helling, wordt de inmiddels veel te kleine witte tourbus uitgeladen. “We hebben er een busje bij moeten huren”, zegt bassist Sven Woodside terwijl hij nog even flink met zijn handen over zijn gezicht wrijft, hopend dat dat het opgelopen griepje wat dragelijker maakt.

Het typeert de Amsterdamse band. De afgelopen weken kreeg de band ongekend veel aandacht van alle Nederlandse media na het uitkomen van de tweede plaat, waardoor Voicst bijna uit zijn voegen lijkt te barsten.

Zelf blijven de heren er nuchter onder. “We hebben echt al veel toffe dingen gedaan, maar toch voelt het voor ons alsof we net begonnen zijn”, vertelt de goedlachse zanger Tjeerd Bomhof.

Hiphopmentaliteit
Aan de nieuwe plaat werd gewerkt met Interpol-producer Peter Katis, maar ook Nederlandse artiesten zoals Pete Philly & Perquisite en C-mon & Kypski werkten mee aan ‘A Tale of Two Devils’. Een hiphopmentaliteit noemen ze het bij Voicst. “Hiphop-artiesten werken onderling erg veel samen en proberen elkaar te helpen. Juist dat sprak mij heel erg aan”, beaamt Bomhof.

Na drie jaar mag Voicst zich een geroutineerde band noemen met optredens over heel de wereld. Toch moet Bomhof bekennen dat hij nog altijd nerveus is vlak voor een optreden. “Ik ben dan echt niet te genieten.”

Maar waar komt die spanning dan vandaan, jullie hebben het ‘trucje’ inmiddels zo vaak gedaan?
Bomhof: “Vergis je daar niet in, dat was altijd met z’n drieën, maar met de blazers en About erbij zijn we met z’n zevenen. Ook zijn het geen makkelijke partijen. Op heel veel vlakken wilden we de plaat anders hebben en ook de zanglijnen zijn lastiger dan eerst. Het moet wel nog beter, ik voel dat we er nog niet helemaal zijn.”

Op welk gebied kan het beter dan?
Bomhof: “Met zeven mensen optreden is wel heel anders.”
Woodside: “De timing kan nog wel wat beter en de chemie moet nog wat groeien. Maar we hebben al veel kunnen spelen vanaf het begin van januari.”
Bomhof: “Het wordt steeds beter eigenlijk. Het voelt gewoon heel goed, iedereen stelt zich professioneel op, maar het is nog altijd even wennen.”

‘s Avonds op het podium is er echter niks van onwennigheid te merken. Een perfecte show was het niet, maar zo dynamisch als de heren van Voicst zijn er maar weinig. Het publiek op de grond laten zitten, meezingen, niks is ze te gek. En hoe ze het voor elkaar krijgen? “Omdat wij…uhm…coooolll zijn”, grapt Bomhof tijdens de show.

Dampend van al het springen en zwaaien met het elektrisch gitaar staat Bomhof op het podium. Straaltjes zweet druipen onafgebroken via zijn voorhoofd over zijn neus naar beneden. Voicst is inmiddels bijna een synoniem voor een energieke show, maar volgens de zanger is dat niet zo vanzelfsprekend.

Doorslaan
Een kopje koffie wordt aan de kant geschoven en Bomhof schuift gedreven naar voren. Met een handgebaar tekent hij een denkbeeldige streep over de tafel. “Kijk, het is een hele dunne lijn tussen energie en kwaliteit. Je kan snel doorslaan naar te veel kwaliteit als je alleen daar op gefocust bent, dan verdwijnt je energie. Voicst is gewoon Voicst, dat moet het zijn. Maar als je te opgefokt bent is het misschien ook niet goed.”

Woodside herkent zich daarin: “Gister of eergister zat ik toevallig te denken aan onze eerste keer op Noorderslag. We speelden ‘s nachts en moesten tot een uur of drie wachten. Dat duurde zo lang dat we maar flink zijn gaan zuipen. Maar toen we eenmaal aan het opbouwen waren zat ik daar met mijn koptelefoon op, knetterharde muziek, maar zo kon ik me wel focussen.”

Bomhof reageert op een toon van herkenning: “Oh ja, dat deed jij altijd. Waarom doen we dat eigenlijk niet meer?”

Woodside: “Dat probeer ik te vertellen. Een vriend van ons heeft dat optreden destijds gefilmd. Alles dat we speelden was zo razendsnel, misschien omdat we…”
Bomhof: “Maar het was wel lekker om voor de show even voor jezelf naar muziek te luisteren die je leuk vindt.”
Woodside: "Maar dat was echt een overdosis van energie, het is erg lekker maar ik heb die muziek niet meer nodig. Ik kan nu energie putten uit andere dingen. Die muziek was te veel van het goede, anders sta je echt zo van woowowhoo (stuitert op en neer).”

Sommige artiesten hebben het er wel eens over dat ze na het maken van een plaat in een soort gat storten. Ze hebben werkelijk alles wat ze hadden in een plaat gestoken en zijn daarna helemaal op. Hadden jullie daar ook last van?
Bomhof: “Bij mij was dat inderdaad zo. Ik was werkelijk helemaal leeg en daarna heb ik even een tijdje niks meer geschreven. Afgelopen week heb ik eigenlijk voor het eerst weer gewerkt met een vriendin die zelf een plaat aan het maken is. Ze had gevraagd of ik even naar een paar liedjes wilde luisteren. Met haar was ik voor het eerst weer echt een liedje aan het maken en het was zó lekker. Het is nu alleen erg druk dus je komt er bijna niet aan toe. Volgende week, fuck it, ga ik er gewoon tijd voor maken. Dan voel ik me weer helemaal blij.”

Jullie staan nu volop in de belangstelling, maar op een bepaald moment ebt dat ook weer weg en daarna begint het weer van voor af aan. Maar is dat iets waar je de rest van je leven aan vast wilt zitten? Is de rest van je leven muziek?
Bomhof: “De rest van mijn leven zal zeker muziek zijn, maar ik weet niet of dat altijd op deze manier is. Zeker nog wel een tijd, maar je moet telkens bepalen of het goed voelt om weer aan een nieuwe plaat te beginnen. De studio was echter dermate inspirerend en verschafte zoveel nieuwe inzichten dat ik het gevoel heb dat we nog lang niet klaar zijn.”

Nu gaat het erg goed met jullie. Alles is geweldig, het kan niet meer stuk, maar dat is nu. Het is doemdenken hoor, maar als over een paar jaar niemand meer iets van jullie wil hebben, op jullie uitgekeken zijn, wat dan?
Bomhof: “In die anderhalf jaar die we hadden uitgetrokken voor de plaat hadden we ook niks. Niemand zat op ons te wachten en in Nederland hadden we al heel lang geen optredens gegeven. In principe waren het wij drietjes, Rutger (van About) en de producer die met z’n allen iets tofs wilden maken, om daar vervolgens helemaal voor te gaan. Dan is het aan anderen om daar iets van te vinden.”

Jij leest nooit recensies over jullie werk.
Bomhof: “Ik ben er de laatste tijd wel iets makkelijker in geworden om een artikel te checken, maar recensies lees ik niet.”

Maar dat moet toch egostrelend zijn om te zien dat bijna alle Nederlandse media zo positief zijn?
Woodside: “Ik vind het een beetje eng eigenlijk.”
Bomhof: “Hetzelfde mechanisme dat er voor kan zorgen dat iedereen het nu fantastisch vindt kan ook het mechanisme zijn waardoor straks iedereen het kut kan vinden. In die zin moet je gewoon bij jezelf blijven. Wat je er zelf van vindt is belangrijk.”

Krijgen jullie dan het gevoel dat je publiek bezit bent?
Bomhof: “Wat ik er mee bedoel is dat je gewoon bij jezelf moet blijven en je niet laten afleiden door iemand anders. Dat is ook raar, sinds we zoveel aandacht krijgen reageren mensen net even anders op ons reageren dan we gewend zijn. Dat is bij anderen, wij doen al een paar jaar niks anders dan dit. Dit is ons leven en dit is hoe wij het kennen. Het ‘groter’ maken gebeurt buiten ons om.”

Jullie worden wel eens ‘on-Nederlands goed’ genoemd. Bestaat er wel zoiets als ‘on-Nederlands goed’?
“Ik vind het zo’n Nederlandse opmerking eigenlijk. Ik vind het echt onzin, er zijn zo veel goede dingen in Nederland”, zegt Bomhof fanatiek. “Neem Spinvis, neem Lucky Fonz, Pete Philly & Perquisite, C-mon & Kypski en ga zo maar door. Er gebeuren hier dingen die absoluut niet onderdoen voor wat er in Engeland of Amerika gebeurt. Ik durf zelfs te zeggen dat ik het soms…uhm, in ieder geval creatiever vind."

Hoe komt het dan dat er zo weinig muziek uit Nederland zijn weg naar buiten vindt?
Bomhof: “Ik denk dat het een lange weg is, maar ik heb wel het idee dat het steeds meer begint te komen. Ik hoop dat het gaat lukken en ik zou het ook terecht vinden.”

In Canada zie je dat de muziekscene onderling heel erg naar elkaar toetrekt om samen te werken. Ik heb het idee dat een dergelijk klimaat in Nederland ook steeds meer aan het ontstaan is, dat verschillende groepen elkaar creatieve input geven.
"Precies en het toffe is dat het niet allemaal dezelfde type bands zijn. De ene is hiphop, de andere orkestraal of pop. Onze manager heeft met Patrick Watson gewerkt en vergelijkt wat hij om hem heen zag met wat er nu hier aan de gang is. Als Watson naar Europa komt kan hij een andere band weer een stapje omhoog duwen.”

Is het niet ook gewoon noodzakelijk om dat te doen, aangezien er met de plaatverkoop steeds minder valt te verdienen, waardoor je wel moet optreden en er samen aan moet trekken.
"Ja, maar nog belangrijker eraan is dat het gewoon leuk is. "

(C) NU.nl/Kristiaan Asscheman

Fullwood blaast boodschap Bob Marley nieuw leven in

AMSTERDAM - Bob Marley en Peter Tosh stonden samen aan de wieg van de reggaeband The Wailers en verkondigden middels hun muziek de boodschap van vrede en gelijkheid. "Een boodschap waar we nieuw leven in moeten blazen", aldus bassist George 'Fully' Fullwood van de band Tosh meets Marley.

Fullwood is een sympathieke en rustige man en geeft samen met voormalig Wailers gitarist Junior Marvin leiding aan het collectief dat een ode brengt aan de twee reggaelegenden.

De Jamaicaanse reggaeartiest komt samen met zijn band Tosh meets Marley naar Nederland voor een aantal optredens. Er wordt onder andere gespeeld in de Oosterpoort in Groningen (21 januari), Paradiso in Amsterdam (22 januari), Tivoli in Utrecht (24 januari) en het Paard van Troje in Den Haag (25 januari).

Genieten
Fully woont tegenwoordig net buiten Los Angeles. Hij houdt niet van de grote stad, daar heeft hij niets te zoeken. Liever zit hij voor zijn huis te genieten van de mensen om zich heen, met een basgitaar binnen handbereik.

Toch lag zijn keus om dat instrument te bespelen niet voor de hand. "Ik wilde vroeger eigenlijk helemaal geen basgitaar spelen. Ik speelde vroeger gitaar en dan vooral de lage noten, dat wel. Daar zong ik bij, pas veel later pakte ik daadwerkelijk een basgitaar op. Nu betekent de bas alles voor me", zegt Fullwood lachend tijdens een interview met NU.nl.

Inzichten
De goedlachse man geniet van het leven en dat dankt hij naar eigen zeggen aan twee mannen: Bob Marley en Peter Tosh. "Zij gaven mij inzichten waar ik de rest van mijn leven profijt van heb, daarom wil ik mijn leven aan die twee opdragen."

In Nederland kent iedereen Bob Marley en veel mensen weten ook wel wie Peter Tosh is, maar namen als Fully Fullwood en Marvin junior zijn veel minder bekend. Gaat dat een probleem vormen voor jullie tournee?
"Ik denk het niet, we moeten het vooral van de nieuwsgierigheid van mensen hebben. Kijk, de jongere generatie is ook niet even bekend met namen als Tosh en Marley. Ze kennen de namen, maar wie ze zijn en waar ze voor stonden weten er veel niet."

"Ik zie het dan ook als taak om samen met mijn band de muzikale geschiedenis van Jamaicaanse reggae te presenteren. Het is een persoonlijke reis om de muziek naar nieuwe oren te brengen."

Hoe heb jij Tosh en Marley ervaren tijdens jouw tijd bij The Wailers?
"Bob Marley en Peter Tosh waren prima kerels. Echte iconen van de reggaemuziek, zoals iconen behoren te zijn: bescheiden, vriendelijk en ze brachten een boodschap met zich mee. Hun muziek is nog altijd met mij, ook als ik niet speel."

"In de jaren '70 speelde ik met de heren in de oorspronkelijke bezetting van The Wailers. Het waren fantastische mensen, zowel muzikaal als persoonlijk."

De bassist leefde destijds in het arme gedeelte van Kingston, de hoofdstad van Jamaica en hield ervan om zijn instrumenten te bespelen. "Dan kon ik even ontsnappen aan de harde werkelijkheid van het leven in armoede."

"Als ik dan voor mijn deur zat, met een zonnestraal op mijn gezicht, kwam Bob alttijd een praatje maken. Dat kon ik erg waarderen."

Fullwood omschrijft Bob Marley als erg professioneel met alle dingen in zijn leven. "Hij was erg getalenteerd, een geweldig schrijver met een scherp blik. Hij zag alles om zich heen: het gebrek aan vrijheid, de discriminatie, de woede."

"Peter was heel anders. Hij was stil en erg bescheiden. Hij was echter ook een vechter, een voorvechter van gelijke rechten en vrijheid. Dat maakte indruk op me. Peter was af en toe erg gesloten en mensen vonden het moeilijk om hem te benaderen, maar het was een warm mens"

"Het was voor mij een enorme eer om met die twee samen te mogen werken. Een eer die ik de rest van mijn leven koester. Het is iets waar ik de rest van mijn leven aan wil opdragen, om hun boodschap verder te verspreiden."

Mis je ze?
"Ik mis ze elke dag, vooral Peter, omdat ik zo nauw met hem heb samengewerkt. Als ik zijn muziek speel barst ik elke keer weer bijna in tranen uit."

Wat heb je van ze geleerd?
"Ik heb veel van ze geleerd: over hoe ik in het leven moet staan, over hoe mensen echt zijn. Bob leerde me om me niet zo druk te maken over het leven. Als er iemand is die zich niet druk maakte en overal het positieve van inzag was het Bob wel. Dankzij hem ben ik het leven positiever gaan zien."

"Peter leerde me vooral om bescheiden te zijn. Die adviezen probeer ik dan ook na te leven en te verspreiden aan een ieder die onze muziek wil horen."

Hoe is het om in een tijd van oorlog en steeds verder inkrimpende persoonlijke vrijheid te zingen over 'peace and happiness in the world'?
"Er is een hoop woede en ellende in de wereld,'dat klopt. Maar vrijheid zit in jezelf. Ik mag dan wel geen dreadlocks hebben, maar ik ben wel rasta. Ik kan de wereld niet genezen, maar ik kan mensen wel bewust maken van de positieve dingen in het leven. Laten we de wereld bewonderen. Laten we onze talenten aanspreken om al het mooie te delen."

Zie jij muziek als wapen?
"Ja, precies! Muziek is mijn wapen. Het brengt mensen samen en laat hun even hun problemen vergeten. Er is veel ellende in de wereld, maar wat is er mooier dan blije mensen te zien lachen en dansen?"

"Peter schreef ooit: "Words, sound and power". Dat is precies waar het om draait. De macht van muziek is enorm en kan mensen helpen. Dat is waar ik mijn leven aan op wil dragen, samen met Junior Marvin en de rest van de muzikanten: het woord van Tosh en Marley verspreiden. Mensen zoeken eenheid en liefde en dat is wat wij willen brengen."

Tijdens de tournee brengt de band vooral nummers van de twee reggae-iconen ten gehore, maar ook zullen zowel Fullwood als Junior Marvin een aantal eigen nummers spelen.

(C) NU.nl/Kristiaan Asscheman

Jaaroverzicht muziek 2007

Het jaar 2007 zal niet de boeken in gaan als een jaar vol vernieuwende muziek, in tegendeel. Het was een jaar waarin de oude doos veelvuldig werd opengetrokken en de oude rotten hun kunsten nogmaals op het podium lieten zien.

Dan hebben we het natuurlijk over The Police, Genesis, The Rolling Stones, The Sex Pistols en Led Zeppelin. Grootheden in hun eigen tijd, maar ook nu nog kennen al deze bands een enorme aanhang.

Stormachtig
Volgeladen Arena's luisterden naar hun oude helden in de vorm van Genesis, onder leiding van Phil Collins, en Sting's The Police. Maar ook The Rolling Stones gaven een 'stormachtig' concert.

Led Zeppelin sluit de parade van bejaarde reünierockers met een concert dat waarschijnlijk de boeken in gaat als populairste optreden ooit. Voor de show in London waren ruim twintig miljoen liefhebbers die meededen aan de 'ticketbingo' terwijl er slechts twintigduizend kaarten beschikbaar waren.

Giganten
Astronomische bedragen werden geboden voor kaartjes, zelfs auto's werden in de aanbieding gedaan. Alleen maar om bij dat ene moment te zijn, het moment dat de 'giganten' van de rockmuziek na bijna twintig jaar weer
samen op één podium stonden.

Iets minder antiek en waarschijnlijk het best te plaatsen in de categorie 'zakkenvullerij' was de reünie van The Spice Girls. De Engelse meidengroep scoorde in de jaren negentig hit na hit en ze zijn nu bezig met een grootscheepse wereldtournee.

Radiohead
Terwijl Led Zeppelin het publiek en de pers in rep en roer bracht, liet Radiohead de hele muziekwereld even op zijn grondvesten beven.

Met een kort berichtje op de website, "Onze nieuwe cd is klaar, je kan hem downloaden voor een bedrag naar keuze", bewees de alternatieve rockband van Thom Yorke dat de stugge platenindustrie in zijn huidige vorm zo goed als dood is.

Niks geen veeleisende platendeals, gewoon op eigen houtje je plaat via internet uitbrengen en er nog een flink zakcentje aan overhouden. Van alle downloaders van het album 'In Rainbows' betaalde 38 procent gemiddeld zes dollar.

Vernieuwend
Dat je niet altijd vernieuwend hoeft te zijn om te scoren bewezen de heren van het Britse gitaarbandje
The Fratellis. Hun hit 'Chelsea Dagger', aangewakkerd door de 3FM dj's in het Glazen Huis, bracht ze zelfs tot het hoofdpodium van 's werelds oudste festival Pinkpop.

Hetzelfde podium waar die editie ook muzikale grootheden stonden als Muse, Marylin Manson en The Smashing Pumpkins. Het optreden van Muse was er eentje om nooit te vergeten. Het grasveld veranderde in een golvende zee van mensen die allen hun longen uit hun lijf zongen.

Pinkpop kreeg dit jaar nog een staartje met de nieuwe 'Classic'editie. Het eendaagse evenement bood een podium aan bands als Status Quo, Marillion en Willy Deville.

Lowlands
En nu we het toch over festivals hebben kunnen we het net zo goed gelijk hebben over
Lowlands. Vantevoren werd de editie van 2007 getipt als één van de sterkste ooit. Voor de muziekliefhebbers was er dan ook veel om van te genieten. Neem een Arcade Fire, Interpol, Sonic Youth, Dinosaur Jr., U.N.K.L.E., Tool, Kaiser Chiefs, Kasabian, The Shins, The Killers, M.I.A., Basement Jaxx, Mika en The Good, The Bad and The Queen.

Slechts een kleine greep uit de enorme berg met topacts die dit jaar present waren op de vijftiende editie van Lowlands. Een line-up om je vingers bij af te likken.

Of de muziekliefhebbers komend jaar weer op zo'n schitterend programma worden getrakteerd is nog afwachten. Mensen die in 2008 naar Pinkpop gaan hebben in ieder geval al wel een mooi vooruitzicht.

Metallica
De organisatie maakte pas bekend dat het onlangs gereüneerde Rage Against The Machines het festival aflsluit. De andere dagafsluiters zijn Foo Fighters en Metallica.

Ook milieugoeroe Al Gore organiseerde in 2007 zijn eigen festival, Live Earth. Een volgens critici energiezuipend festival dat de wereldbevolking bewuster moest maken van de gevaren van de opwarming van de aarde.

In verschillende wereldsteden vonden festivals plaats met optredens van bands als de Red Hot Chili Peppers, Linkin Park, The Police, Duran Duran, Bon Jovi en vele anderen.

Keerzijde
Muziek als een stukje bewustwording, muziek als een middel om tot rust te komen, het kan allemaal. Maar muziek kan ook een keerzijde hebben, maar dan vooral voor de artiesten zelf.

Eén van de spraakmakendste voorbeelden hiervan was de Britse soulzangeres Amy Winehouse. Getergd door alcohol problemen moest ze meerdere keren haar Nederlandse fans teleurstellen. Op het North Sea Jazz Festival en Pinkpop was geen spoor van haar te bekennen. Naar verluid lag ze kotsend in een wc van een Engels vliegveld.

Beroepsjunk Pete Doherty is een soortgelijk verhaal, alleen kan hij al meerdere jaren niet van de heroïne afblijven. Na een hoopvolle release van het nieuwe Babyshambles album 'Shotters Nation' leek het even goed te gaan. Even, want het aantal geannnuleerde of verplaatse concerten is inmiddels niet meer op één hand te tellen.

Spiraal
Behalve artiesten die zich bevinden in een neerwaarts spiraal, zijn er ook artiesten die langzaam maar zeker weer hun weg naarboven hebben gevonden. Het optreden van Britney Spears op de MTV Awards in Las Vegas werd door iedereen massaal de grond ingeboord.

Tijdens het bar slechte optreden playbackte Spears en haar danskunsten leken in niets meer op wat het ooit geweest was. De gevallen popprinses die langzaam maar zeker weer opkrabbelde, werd in één keer keihard onderuit gehaald. Wonder boven wonder werd haar nieuwe album 'Blackout' goed ontvangen.

Knobbeltjes
In de Nederlandse muziekwereld gaat het er een stuk rustiger aan toe. Alleen Jan Smit wist het Nederlandse publiek te shokeren met zijn stemproblemen. Knobbeltjes op zijn stembanden hielden de Volendamse zanger voor een lange periode uit de roulatie.

Zijn plaatsgenoten Nick en Simon vulden het gat maar al te graag op en scoren momenteel hit na hit. Het album 'Vandaag' van het duo werd in december
platina.

Ontslag
De belangrijkste Nederlandse release van dit jaar was ongetwijfeld in handen van Anouk. Het album '
Who's Your Momma' verscheen na een roerige periode. Ruzie met de manager en het ontslag van de begeleidingsband gingen vooraf aan de release.

Nederlands bekendste rockchick sloeg met haar nieuwe plaat echter een compleet andere richting in. Een meer soulvol en jazz geörienteerd geluid, dat echter niet door alle critici even veel werd gewaardeerd.

Om het jaar 2007 muzikaal af te sluiten kan een paar uurtjes luisteren naar de Top 2000 natuurlijk niet ontbreken. En misschien, terwijl je op je ouderwetse radio moeizaam het juiste kanaal probeert te vinden, komt de kersthit 'Christmas is Here' van Bearforce 1 ook nog wel voorbij...

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman