vrijdag 6 juni 2008

Foo Fighters is gelukt ongeluk

AMSTERDAM - Dertien jaar geleden begon het jongensboek dat nu Foo Fighters heet. Een verhaal dat op het eerste gezicht alleen maar hoogtepunten kent.



De geschiedenis mag inmiddels bekend zijn. Voormalig Nirvana drummer Dave Grohl richtte de band in 1995 op, nadat een jaar eerder Kurt Cobain zelfmoord pleegde. Op het debuut speelde Grohl alle instrumenten zelf in en hij werd met diezelfde plaat direct genomineerd voor een Grammy in de categorie Best Alternative Music Album.

Ironisch genoeg legde zijn werk het af tegen het 'MTV Unplugged In New York' album van Nirvana.

Bassist
Al snel vormde multi-instrumentalist Grohl een band om zich heen, waarvan bassist Nate Mendel tegenwoordig nog het enige oorspronkelijke lid is.

Hard werken, zes studioalbums en tonnen ervaring bracht de band over heel de wereld, inclusief het hoofdpodium van Pinkpop 2008. En toch zijn ze gespannen bekent Mendel in een gesprek met NU.nl: "We hebben al eventjes niet opgetreden en het is dan wel heftig om gelijk weer als headliner te staan op zo'n groot festival. We zouden op z'n minst een kleinschalig optreden moeten hebben als opwarmertje."

Chemie
Dave Grohl bestempelde Foo Fighters ooit als een ongeluk. Een ongeluk dat goed heeft uitgepakt. "Maar dat kan waarschijnlijk van elke band gezegd worden", aldus de roodharige, bescheiden Mendel. "Vaak heb je gewoon een groep gasten die er plezier uithalen om nummers te schrijven en vervolgens kijken wat er gebeurt. Als de chemie er is en er een paar getalenteerde lui bij zitten, dan kan het uitlopen op iets langdurigs. Het is altijd een soort van ongeluk op die manier."

"Wij hebben bewust de atmosfeer van een ongeluk lang vastgehouden om het niet te forceren. We hadden niet zoiets van: 'Dit is een serieuze band en dit wordt een carrière.' We hebben het er nooit expliciet over gehad, maar we hadden allemaal het idee dat dan de charme zou verdwijnen."

Fris
Het hoofdkwartier van Foo Fighters ligt in de San Fernando Valley in Los Angeles. Daar werd een eigen studio gebouwd.

Mendel: "Op dat moment wilden we niet meer stoppen. Hier genieten we van en we willen er nog zo lang mogelijk mee doorgaan. Ik denk dat er nog een hoop goede muziek in ons schuilt. Het is enkel nog een kwestie om naar manieren te blijven zoeken om het fris te houden."

Home
Dat het leven in een band ook slopend kan zijn bewees Grohl met zijn schitterende piano ballad 'Home', afkomstig van het meest recente album 'Echoes, Silence, Patience and Grace'. Het nummer verhaalt over het weg zijn van huis en het gemis wat daarbij komt kijken. Het nummer is herkenbaar voor alle bandleden, aangezien ze allemaal getrouwd zijn en kinderen hebben.

"Het is zwaar voor ons allemaal", bevestigt de bassist. "Maar als het erop aan komt is de band toch iets wat we moeten doen. Om het hele proces te laten werken kan je niet zo maar stoppen met een tournee als je het zat bent. Er is een bepaalde hoeveelheid van toeren nodig om je band te laten werken. Maar soms wordt het ook te veel voor ons en dan schakelen we bewust een tandje lager."

Foto
Mendel draagt altijd een foto van zijn gezin bij zich. "Die haal ik wel een paar keer per dag te voorschijn, dat geeft me een goed gevoel. Het scheelt ook enorm dat er tegenwoordig technieken zijn zoals videoconferenties. Dan kan ik praten met mijn kleine vent en dan ziet hij dat ik onderweg ben."

"Hij is nu vier jaar en komt op zo'n leeftijd dat hij begrijpt wat pappa doet. Dat is fijn. Nu kan ik zeggen dat ik op pad ben met Dave, Chris en Taylor. Dan reageert hij enthousiast en moet ik de groeten doen."

Grijns
"Zelf breng ik af en toe juist te veel tijd met die gasten door", zegt Mendel met een grijns. "Maar het is lastig om uit hun buurt te blijven, want we moeten ontzettend veel doen met elkaar."

Vrijdag en zaterdag wacht de band twee gigantische liveshows in het Wembley stadion in London. "Behoorlijk beangstigend."

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman

maandag 2 juni 2008

Videointerview met Nate van Foo Fighters

Tijdens Pinkpop 2008 sprak ik met Foo Fighter-bassist Nate Mendel. Oorspronkelijk stond ook een gesprek met drummer Taylor Hawkins gepland, maar hij bleek op het laatste moment 'ziek'. Een kort gesprek van slechts acht minuten en dit is wat overbleef:

Deel 1:



Deel 2

maandag 17 maart 2008

Lenny Kravitz vindt zijn leven gestoord

AMSTERDAM - Als het om liefde gaat heeft de Amerikaanse zanger Lenny Kravitz altijd wel zijn woordje klaar. Elkaar liefhebben, vrede op de wereld, enzovoort. Toch is de liefde voor Kravitz niet altijd even vanzelfsprekend.

Ik ontmoet Kravitz in de Wisseloord Studios in Hilversum, verscholen tussen het groene en heuvelachtige landschap van het Gooi. De studio is een begrip in Nederland. Grootheden als Mick Jagger, Michael Jackson, Metallica en U2 namen er materiaal op. "Ik speelde net even op de piano en deze plek heeft inderdaad een erg goede akoestiek", zegt de 43-jarige zanger tegen NU.nl.

Kravitz, geheel gekleed in het zwart met een grote sjaal om zijn nek, is nog van zijn avondmaaltijd aan het genieten als ik aanschuif. De man verantwoordelijk voor hits als 'Fly Away', 'Again', 'Are You Gonna Go My Way' en nu ' I'll Be Waiting', kijkt me recht in de ogen en schuift een bak friet en salade naar me toe: "Tast toe". Best uitzonderlijk als je bedenkt dat Kravitz eigenlijk altijd verscholen gaat achter een grote zonnebril.

Tegenslagen
Van een artiest die zoveel van muziek houdt en die zoveel over liefde zingt verwacht je dat hij óf heel erg positief in het leven staat, óf flink wat tegenslagen heeft moeten verwerken.

Bij Kravitz is er onmiskenbaar sprake van de laatste optie. Een scheiding met zijn eerste vrouw Lisa Bonet, een hele reeks vriendinnen waaronder Kylie Minogue en Nicole Kidman en het verlies van beide ouders.

Een aantal flinke littekens die in ieder geval voor veel inspiratie hebben gezorgd. Maar is het voor een rockster als Kravitz eigenlijk wel mogelijk om van iemand te houden? "Yeah...oh yeah", klinkt het resoluut uit de mond van de zanger.

Maar als we het nou eens omdraaien. Is het voor iemand mogelijk om van een rockster als jij te houden?
"Ja, ik denk het wel, maar ik begrijp waar je naartoe wilt. Ik wil overigens niet spreken van 'rockster' , want wat is een rockster? Het grootste gedeelte van mijn leven bestaat uit muziek en ik denk dat dat moeilijk kan zijn voor iemand die van je wil houden. Iemand die met me door wil en wil begrijpen hoe ze met me om moet gaan, want...het is een gestoord leven. Het hoeft niet per se zo te gaan, want er zijn andere muzikanten die een heel rustig leven hebben. De meeste hebben echter ontspoorde levens."

Waarom is er dan een aantal dat zo'n rustig leven leidt en jij niet? Wat doe je verkeerd?
"Het is maar net hoe je zelf bent als persoon. Ik ben constant aan het werk, bezig met het creëren van nieuwe dingen. Met die dingen ben ik nog steeds net zo gepassioneerd bezig als twintig jaar geleden. Ik heb daarom ook nog niet het idee gehad van: ik heb het al gedaan, ik heb er genoeg van."

Je kan niet onderuit gezakt zitten en niks doen?
"Nee en liefde wordt dan soms een probleem. Als er iemand is die van je probeert te houden en een leven met je wil delen en ik zit achttien uur per dag in de studio of ik ben op tournee, dan is dat lastig. Het is een keuze en daar sta ik volledig achter. Op dezelfde manier is het een keuze als ik ooit stop om een normale relatie te hebben."

Maar waarom dan juist die keuze voor muziek, dat gekke leven?
"Tja, ik denk...als het erop aankomt...ik teveel van muziek houd. Dat heb ik altijd gedaan en dat zal altijd zo blijven. Als je aan mijn klasgenoten op de middelbare school vraagt hoe ik destijds was zullen ze zeggen dat ik precies hetzelfde was. Mijn gedrag, hoe ik te werk ga, hoe ik ben, het is nog altijd hetzelfde."

Veel artiesten verliezen hun grip op de wereld als ze eenmaal beroemd zijn, maar hoe komt het dat jij nog steeds zo ' down to earth' bent?
"Zo ben ik opgegroeid. Ik kom uit een gezin dat altijd erg 'down to earth' was en dat leerden ze me. Ik had geweldige voorbeelden. En uiteindelijk zit ik hier niet in voor beroemdheid, geld of iets anders. Ik doe het voor de muziek.

Als je gedreven wordt door beroemdheid, en ik heb genoeg mensen ontmoet die alleen gedreven werden door beroemdheid, dan raak je compleet de weg kwijt. Beroemdheid is het enige dat ze willen. Ze gaan over lijken om dat te bereiken. Maar ze verstoppen zichzelf achter hun ego, hun dingen, hun geld. Dat is vies. Ik geef er geen reet om."

Begin februari verscheen de nieuwste plaat van de Amerikaan met de bijna voorspelbare titel 'It's Time for a Love Revolution'. Al vanaf zijn eerste album 'Let Love Rule' probeert Kravitz de boodschap van liefde en vrede over te brengen.

Kijkend naar wat er de afgelopen twintig jaar allemaal in de wereld is gebeurd kunnen we niet echt zeggen dat zijn boodschap effect heeft gehad. Oorlogen in het Midden-Oosten, genocides in Europa, Afrika en ga zo maar door.

Artiesten als John Lennon en Bob Marley probeerden eerder al met hun muziek een boodschap van vrede en gelijkheid over te brengen. De muzikanten werden iconen, evenals hun teksten, maar echte vrede en gelijkheid wisten ze nooit te bewerkstelligen.

Kravitz: "Daarom is het tijd voor mensen die geloven in liefde, vrede enzovoort om sterker te worden, ondanks alle bullshit op de wereld. We moeten onze stem verheffen en actiever worden."

Je probeert je boodschap nu middels je muziek te verspreiden, maar is het niet veel handiger om de politiek in te gaan als je écht iets wilt veranderen?
"Uiteindelijk gaat het om...", Kravitz valt stil en denkt diep na. "Politiek weetje...god. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen wat dat eigenlijk betekent. Dat is niet hoe ik ben. We kunnen allemaal zeggen wat we willen op onze eigen manier, in onze eigen arena...weetje."

Je zingt nu al bijna twintig jaar over liefde en hoe dat de wereld kan veranderen, alleen we kunnen nog niet echt zeggen dat de wereld een betere plek is geworden. Wat vind je daarvan?
"Dat vind ik triest. Heel erg triest. Zolang de mensheid groeit worden we machtiger, slimmer, zogenaamd slimmer. We ontwikkelen allerlei technologieën en kunnen bijna alles. Maar hoe we met elkaar om moeten gaan weten we nog steeds niet. Niet ruziën en vernietigen lukt klaarblijkelijk niet. Dat verbaast me. Als je me dit twintig jaar geleden had gevraagd, of de wereld een betere plek zou zijn binnen twintig jaar, dan had ik absoluut ja gezegd. Terug in 1989 dacht ik dat het hoe dan ook beter zou worden. Maar het is...ik bedoel...het is zo erg bergafwaarts gegaan, het is gestoord."

Bob Marley was ook een voorvechter voor vrede en gelijkheid. Als hij nog zou leven, wat zou je hem dan vragen of waar zouden jullie het dan over hebben?
"Het eerste wat ik hem zou vragen is hoe hij aan dat geweldige geluid kwamen. Die platen zijn in één woord geweldig! Hoe goed ze klinken, hoe goed z'n band is. Ik zou graag meer willen weten over zijn manier van nummers schrijven, waarvan ik weet dat die simpel was en dat is de schoonheid ervan.

Als je denkt aan Bob Marley of John Lennon, dan zie je dat het schrijven van nummers uit een simpele plaats voortvloeit. En juist omdat het zo simpel is wordt het ingewikkeld. Het is zo effectief en de melodie zo goed. Het is bijna onmogelijk om dat op hetzelfde niveau na te doen.

Als je iemand vraagt om achter de piano aan te schuiven en 'Imagine' van John Lennon te spelen, wat honderden mensen continu doen, is het altijd 'pretty shitty'. De manier waarop de melodie werkt, hoe hij het doet met zijn stem, akkoordenstructuur...het is moeilijk om te doen...damn!

Met Bob Marley zou ik het hebben over het schrijven van nummers, over het bezig zijn in de studio. We weten allemaal wat hij gedaan heeft, waar hij voor stond, maar ik ben vooral geïnteresseerd in de 'behind the scenes', hoe ze die platen maakten. Waar hij was als hij z'n nummers schreef."

Zou je in The Wailers band willen spelen als Marley nog had geleefd?
"I love to! Als je denkt aan James Brown's band, hoe onvoorstelbaar hun groove was en hoe simpel en opnieuw hoe complex. The Wailers hadden hetzelfde, hun reggae-groove. When they hit a groove, it didn't move. Het was als een onontkoombare, massieve muur van geluid."

Pas was ik naar jouw nieuwe plaat aan het luisteren en bij bepaalde nummers dacht ik: 'Hé, dit heeft wel wat weg van The Strokes, of hé, dit lijkt op een andere band.' Totdat ik me realiseerde dat ze waarschijnlijk veel naar jouw platen hebben geluisterd en jou als inspiratie gebruikten. Net zoals jij Jimi Hendrix, John Lennon, Led Zeppelin en nog veel meer als inspiratie gebruikte. Hoe voelt dat, om de inspirator van de nieuwe generatie te zijn?
"...Uhm..it's, it's..it's great! Het is vreemd, omdat ik mezelf alleen zie als een gast die wat muziek maakt. En als ik dan terug kijk, het is immers al twintig jaar geleden dat ik begon, heb ik zoveel groepen zien komen en gaan. Kinderen luisteren naar je platen en gaan misschien later zelf muziek maken en gebruiken mijn invloeden. Het is geweldig en daar draait het allemaal om. Mensen inspireerden mij en hopelijk inspireer ik anderen en die anderen weer anderen."

In 'A Long and Sad Goodbye' zing je over de relatie die je met je vader had. Hoe jullie uit elkaar groeiden, maar dat jullie het toch weer konden bijleggen voor hij stierf aan leukemie. Is het moeilijk om zo'n persoonlijk en emotioneel nummer op het podium voor te dragen aan een groot publiek?
"Nu niet meer, omdat we vrede sloten en het op zo'n goede manier weer bij konden leggen. Ik heb er goede herinneringen aan. Als hij was gestorven en we hadden het niet goed gemaakt, dan zou dat nummer een marteling voor me zijn. Dan zou het dat droevige, verklootte ding zijn zonder einde. Maar nu is het meer van: 'dit is wat ik voelde'. Uiteindelijk wist ik dat alle dingen waar ik over zing, de dingen die me dwars zaten, uitgepraat waren. Daar ben ik erg gelukkig mee."

Als je op het podium staat, waar denk je dan aan? Ben je helemaal in jezelf of geef je je helemaal over aan het publiek?
"Beide, er zijn momenten dat je één bent met het publiek en erg bewust bent van alles om je heen, maar er zijn ook momenten dat ik mijn ogen sluit en voor even vergeet waar ik ben. Dat gevoel gaat erin en eruit. Het hangt ook van mijn stemming af en of het publiek lekker meedoet."

Je ouders zijn inmiddels beide overleden, wat heb je van hun heengaan geleerd?
"De dood leert je altijd dat tijd zo ontzettend kostbaar is. Je krijgt het niet meer terug. Als iemand de planeet verlaat start je met wensen dat je allerlei dingen had gedaan of gezegd. Het leert je om in het moment te leven, zodat als dergelijke dingen gebeuren je nergens spijt van hoeft te hebben.

Er staat een nummer op het album ' This Moment is All There is' en dat is precies waar het om gaat. Hier en nu leven en daarvan kunnen genieten."

Twintig minuten samen met een man van het kaliber Kravitz is kort. Heel kort. Wat vraag je immers een man in zo'n kort tijdsbestek die de afgelopen twintig jaar zo nadrukkelijk aanwezig is geweest in de hedendaagse muziekcultuur?

Ze seinen me woest door dat ik moet stoppen, maar ik heb nog een vraag. Wat is beter: sex of muziek?
"Uhm, ik weet het niet, ik weet niet wat beter is, maar...music is pretty damn good", sluit Kravitz met een grijns af.

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman

woensdag 5 maart 2008

Goldfrapp houdt van dromen

AMSTERDAM – Na de albums Felt Mountain, Black Cherry en Super Nature voelden Alison Goldfrapp en Will Gregory - het duo achter de theatrale discopop - dat ze met de nieuwe plaat Seventh Tree iets totaal anders wilden.

“We misten intimiteit tijdens de ‘Supernature tournee’. Die was erg luid, groots en ‘in your face’. Het was leuk, zeker om live te doen, maar ik voelde dat ik iets totaal anders nodig had”, verklaart zangeres Alison tijdens een gesprek met NU.nl.

Het resultaat: een dromerige, harmonische plaat die je laat zweven tussen het aardse bestaan en een sprookjesachtig droomlandschap. “Ik houd ervan om te dromen”, zegt Alison met haar zachte, fragiele stem.

Het duo verblijft tijdelijk in het College Hotel in Amsterdam om de nieuwe plaat onder de aandacht van de pers te brengen. Dat is duidelijk niet iets waar Alison blij van wordt.

In de schitterende suite met een Art deco-achtige uitstraling zit de zangeres diep weggekropen in de uiterste hoek van de bruin bekleedde, leren bank. Haar blik is gefocust op haar kopje chocolademelk en slechts enkele malen kijkt ze zuchtend omhoog. Haar muzikale partner Will ploft naast haar neer en hij pluist wat aan zijn zwarte baard.

Seventh Tree, de titel van het nieuwe album kreeg Alison cadeau in een droom. “Ik zag een boom met een zeven erop en de mensen in mijn droom zeiden dat ik de plaat 'Seventh Tree' moest noemen, dus dat deed ik”, verklaart ze met een schaamtevolle blik.

Op wat voor manieren zijn dromen bruikbaar voor jou?
“Ze helpen je realiseren wat je geestestoestand is op dat moment. Als er iets dwars zit, of ze helpen je te achterhalen waar je je druk om maakt. Ze kunnen ook erg leuk zijn, je gaat bijvoorbeeld op avontuur in een andere wereld.”

Is dat voor jou een manier om de werkelijkheid te ontvluchten?
Ik geloof niet in het ‘ontvluchten’ van de echte wereld. Het gaat niet om vluchten, maar om het ergens anders zijn, in een andere wereld. Vluchten suggereert dat je ergens voor wegrent, of dat je in ontkenning bent. Dat ben ik niet.”

De videoclip bij het nummer A&E zegt wat dat betreft genoeg. De als een fee verkleedde Alison ligt in een eeuwenoud bos waarna er vreemde, boomachtige wezens uit de grond verschijnen die wild om haar heen beginnen te dansen.

Terwijl ze in de clip langzaam overeind komt, begint Alison ook tijdens het interview tot leven te komen. Muziek beheerst het leven van Alison, in alles wat ze doet. Het is daarom niet verwonderlijk dat ze daar graag over praat: “Tot zover in mijn leven is muziek maken altijd de beste manier geweest om me uit te drukken.”

Muziek maken is meer een manier om antwoorden op dingen te vinden”, beaamt Alison. Zoiets zal elke artiest wel hebben. Je probeert iets te vinden dat eeuwig blijf voortbestaan. Voor mezelf is het een manier om te snappen hoe de wereld in elkaar steekt…hoe dingen in elkaar steken.”

Op wat voor dingen doel je?
Dingen uit het dagelijks leven, die je overkomen, op het emotionele vlak, dingen die je om je heen ziet. Het is een soort taal. Muziek maken en zingen is een manier om dat soort zaken te doorgronden. Het is een soort behoefte, is het niet? Een manier om dingen in je hoofd op orde te brengen, een manier om je uit te drukken. Het voorkomt dat je gek wordt.”

En is dat iets dat je de luisteraars van Seventh Tree duidelijk wilt maken?
Will: “Ik denk niet dat je kunt weten of de boodschap overkomt of niet. Je hoopt natuurlijk dat ook anderen er iets aan hebben. Maar uiteindelijk maakt het niet uit of ze er iets aan hebben of niet, want je kan nooit iets op dezelfde manier ervaren. Ik zie iets als rood en jij misschien als blauw. Je hoopt echter toch dat je iets gemeenschappelijks hebt met je luisteraars.”

Ondanks het dromerige karakter van de cd zijn de nummers zelf niet veel beïnvloed door dromen. Alison: “De nummers zijn allemaal erg in het hier en nu. Tenminste, de teksten zijn gebaseerd op de realiteit.”

“Het is interessant”, roept Will plots na het inschenken van nog een kopje chocolademelk. “Dromen vertellen hoe creatief je eigenlijk bent. Soms heb ik wel eens een complete symfonie of film in mijn droom en als je dan wakker wordt en realiseert wat ik allemaal in mijn hoofd maak verbaas ik mezelf. Want waarom kan je dat dan niet reproduceren?”


“Daarom moet je tijdens het maken van muziek proberen alle kanalen open te zetten om het er weer uit te laten komen. Meer kan je niet doen. Je moet je kanalen tunen en daarbij jammen we veel. Op die manier proberen we op iets te stuiten.”

Als jullie muziek maken, hebben jullie dan een bepaalde druk nodig of juist totale vrijheid om tot een goed resultaat te komen?
Alison: “Je hebt wel een bepaalde hoeveelheid vrijheid nodig om te kunnen ontspannen. Als er te veel druk op je schouders rust heb je niet de ruimte om vrij te denken.”

Door een hoge druk moet je juist wel creatief worden, toch?
We leggen onszelf sowieso erg veel druk op. We leggen de lat erg hoog. Dan kunnen we niet nog meer druk van buitenaf gebruiken. 'Outside pressure always is bugger'.”

Waarom zetten jullie jezelf dan zo onder druk?
Will: “Allereerst zijn we met z’n tweeën en dat is interessante situatie. Je wilt niet te lang met iets bezig zijn terwijl de ander zich zit te vervelen. Dus dat geeft wel een bepaalde druk. Je moet de ander ook een beetje kunnen vermaken. Als je in je eentje bent is het toch anders. Met z’n tweeën heerst er een compleet andere dynamiek. Het is een gefocuste ‘cutting out the bullshit’ druk.”

Alison: “Ik vind het ook een mythe dat creativiteit vanzelf komt. Creativiteit moet je afdwingen. Het is niet zo dat alles voor je verschijnt in dromen enzo, visioenen, wachten op inspiratie. Je moet er voor werken om geïnspireerd te raken. Je moet jezelf voeden met impulsen want je moet naar dat kamertje in je geest waar je kan uitkijken naar nieuwe inspiratie.”

Hebben jullie ooit zijpaden overwogen?
Alison: “We zouden wel muziek voor films willen maken, musicals...Het is interessant, want tot zover in mijn leven is muziek maken de beste manier geweest om me uit te drukken. Over vijf jaar is dat misschien iets anders. Ik zou bijvoorbeeld een opera willen doen, maar er dan zelf niet inspelen. Alle touwtjes zelf in handen houden.”

Hou je daarvan? Hou je ervan om de controle te hebben?
Alison: “Ik denk van wel. Ik zou het leuk vinden om iets voor iemand anders te schrijven, om het vervolgens opgevoerd te zien worden. Dat heeft iets buitengewoons voor mij. Steeds met jezelf bezig zijn gaat op den duur ook vervelen. Als we iets voor een getalenteerd iemand zouden maken ben je als het ware een buitenstaander en kan je er meer van genieten.”

Is het dan niet moeilijk om ergens al je energie in te steken om het vervolgens aan iemand anders te laten?
Alison: “De reden waarom je zoiets zou doen is omdat die mensen iets kunnen wat jij niet kunt.”

Will: “Je kan ook eens onbekend terrein verkennen, verder dan jezelf. Vanuit een ander perspectief. Niet alleen in een spiegel kijken, maar je er van weg draaien om te kijken wat er nog meer is. Dat kan erg belangrijk zijn en je iets vertellen over de werkelijkheid op een manier die je nog niet kende, wat je eigen beperkingen zijn.”

Wat zijn jullie beperkingen?
Will: “Iemands smaak is zijn eigen beperking, iemands onwetendheid.”

Alison: “Ik kan niet zo goed dansen.”

Will: “Er zijn altijd wel dingen die beter kunnen. Er zit een quote in Sherlock Holmes waar zijn vriend dr. Watson zegt tegen Holmes: “Wist je dat de zon een vuurbal is op een paar miljoen mijl van de aarde.” En hij zegt: “Nee, dat wist ik niet Watson. En nu ga ik proberen om het zo snel mogelijk weer te vergeten. Want voor elk stukje informatie dat ik in mijn hersenen opneem, valt er een ander gedeelte aan de andere kant af.”

“En dat is hetzelfde idee. Als je beperkingen hebt is dat goed, je bent op ze gefocust. Soms is het niet nodig om meer te weten omdat het anders verpest waarmee je bezig bent.”

Wie Goldfrapp binnenkort in actie wil zien moet naar het Rotterdamse festival Motel Mozaïque waar ze op zaterdag 12 april optreden.

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman


dinsdag 29 januari 2008

Voicst balanceert tussen kwaliteit en energie

AMSTERDAM - Met de nieuwe plaat ‘A Tale of Two Devils’ op zak plaatste het Amsterdamse rocktrio Voicst zich volop in de schijnwerpers. Maar de heren willen zich niet laten afleiden door alle aandacht. “Dit is ons leven en dit is hoe wij het kennen. Het ‘groter’ maken gebeurt buiten ons om”, aldus zanger Tjeerd Bomhof.

Laat in de middags, een paar uur voordat het muzikale geweld van Voicst kan losbarsten in een uitverkocht Tivoli De Helling, wordt de inmiddels veel te kleine witte tourbus uitgeladen. “We hebben er een busje bij moeten huren”, zegt bassist Sven Woodside terwijl hij nog even flink met zijn handen over zijn gezicht wrijft, hopend dat dat het opgelopen griepje wat dragelijker maakt.

Het typeert de Amsterdamse band. De afgelopen weken kreeg de band ongekend veel aandacht van alle Nederlandse media na het uitkomen van de tweede plaat, waardoor Voicst bijna uit zijn voegen lijkt te barsten.

Zelf blijven de heren er nuchter onder. “We hebben echt al veel toffe dingen gedaan, maar toch voelt het voor ons alsof we net begonnen zijn”, vertelt de goedlachse zanger Tjeerd Bomhof.

Hiphopmentaliteit
Aan de nieuwe plaat werd gewerkt met Interpol-producer Peter Katis, maar ook Nederlandse artiesten zoals Pete Philly & Perquisite en C-mon & Kypski werkten mee aan ‘A Tale of Two Devils’. Een hiphopmentaliteit noemen ze het bij Voicst. “Hiphop-artiesten werken onderling erg veel samen en proberen elkaar te helpen. Juist dat sprak mij heel erg aan”, beaamt Bomhof.

Na drie jaar mag Voicst zich een geroutineerde band noemen met optredens over heel de wereld. Toch moet Bomhof bekennen dat hij nog altijd nerveus is vlak voor een optreden. “Ik ben dan echt niet te genieten.”

Maar waar komt die spanning dan vandaan, jullie hebben het ‘trucje’ inmiddels zo vaak gedaan?
Bomhof: “Vergis je daar niet in, dat was altijd met z’n drieën, maar met de blazers en About erbij zijn we met z’n zevenen. Ook zijn het geen makkelijke partijen. Op heel veel vlakken wilden we de plaat anders hebben en ook de zanglijnen zijn lastiger dan eerst. Het moet wel nog beter, ik voel dat we er nog niet helemaal zijn.”

Op welk gebied kan het beter dan?
Bomhof: “Met zeven mensen optreden is wel heel anders.”
Woodside: “De timing kan nog wel wat beter en de chemie moet nog wat groeien. Maar we hebben al veel kunnen spelen vanaf het begin van januari.”
Bomhof: “Het wordt steeds beter eigenlijk. Het voelt gewoon heel goed, iedereen stelt zich professioneel op, maar het is nog altijd even wennen.”

‘s Avonds op het podium is er echter niks van onwennigheid te merken. Een perfecte show was het niet, maar zo dynamisch als de heren van Voicst zijn er maar weinig. Het publiek op de grond laten zitten, meezingen, niks is ze te gek. En hoe ze het voor elkaar krijgen? “Omdat wij…uhm…coooolll zijn”, grapt Bomhof tijdens de show.

Dampend van al het springen en zwaaien met het elektrisch gitaar staat Bomhof op het podium. Straaltjes zweet druipen onafgebroken via zijn voorhoofd over zijn neus naar beneden. Voicst is inmiddels bijna een synoniem voor een energieke show, maar volgens de zanger is dat niet zo vanzelfsprekend.

Doorslaan
Een kopje koffie wordt aan de kant geschoven en Bomhof schuift gedreven naar voren. Met een handgebaar tekent hij een denkbeeldige streep over de tafel. “Kijk, het is een hele dunne lijn tussen energie en kwaliteit. Je kan snel doorslaan naar te veel kwaliteit als je alleen daar op gefocust bent, dan verdwijnt je energie. Voicst is gewoon Voicst, dat moet het zijn. Maar als je te opgefokt bent is het misschien ook niet goed.”

Woodside herkent zich daarin: “Gister of eergister zat ik toevallig te denken aan onze eerste keer op Noorderslag. We speelden ‘s nachts en moesten tot een uur of drie wachten. Dat duurde zo lang dat we maar flink zijn gaan zuipen. Maar toen we eenmaal aan het opbouwen waren zat ik daar met mijn koptelefoon op, knetterharde muziek, maar zo kon ik me wel focussen.”

Bomhof reageert op een toon van herkenning: “Oh ja, dat deed jij altijd. Waarom doen we dat eigenlijk niet meer?”

Woodside: “Dat probeer ik te vertellen. Een vriend van ons heeft dat optreden destijds gefilmd. Alles dat we speelden was zo razendsnel, misschien omdat we…”
Bomhof: “Maar het was wel lekker om voor de show even voor jezelf naar muziek te luisteren die je leuk vindt.”
Woodside: "Maar dat was echt een overdosis van energie, het is erg lekker maar ik heb die muziek niet meer nodig. Ik kan nu energie putten uit andere dingen. Die muziek was te veel van het goede, anders sta je echt zo van woowowhoo (stuitert op en neer).”

Sommige artiesten hebben het er wel eens over dat ze na het maken van een plaat in een soort gat storten. Ze hebben werkelijk alles wat ze hadden in een plaat gestoken en zijn daarna helemaal op. Hadden jullie daar ook last van?
Bomhof: “Bij mij was dat inderdaad zo. Ik was werkelijk helemaal leeg en daarna heb ik even een tijdje niks meer geschreven. Afgelopen week heb ik eigenlijk voor het eerst weer gewerkt met een vriendin die zelf een plaat aan het maken is. Ze had gevraagd of ik even naar een paar liedjes wilde luisteren. Met haar was ik voor het eerst weer echt een liedje aan het maken en het was zó lekker. Het is nu alleen erg druk dus je komt er bijna niet aan toe. Volgende week, fuck it, ga ik er gewoon tijd voor maken. Dan voel ik me weer helemaal blij.”

Jullie staan nu volop in de belangstelling, maar op een bepaald moment ebt dat ook weer weg en daarna begint het weer van voor af aan. Maar is dat iets waar je de rest van je leven aan vast wilt zitten? Is de rest van je leven muziek?
Bomhof: “De rest van mijn leven zal zeker muziek zijn, maar ik weet niet of dat altijd op deze manier is. Zeker nog wel een tijd, maar je moet telkens bepalen of het goed voelt om weer aan een nieuwe plaat te beginnen. De studio was echter dermate inspirerend en verschafte zoveel nieuwe inzichten dat ik het gevoel heb dat we nog lang niet klaar zijn.”

Nu gaat het erg goed met jullie. Alles is geweldig, het kan niet meer stuk, maar dat is nu. Het is doemdenken hoor, maar als over een paar jaar niemand meer iets van jullie wil hebben, op jullie uitgekeken zijn, wat dan?
Bomhof: “In die anderhalf jaar die we hadden uitgetrokken voor de plaat hadden we ook niks. Niemand zat op ons te wachten en in Nederland hadden we al heel lang geen optredens gegeven. In principe waren het wij drietjes, Rutger (van About) en de producer die met z’n allen iets tofs wilden maken, om daar vervolgens helemaal voor te gaan. Dan is het aan anderen om daar iets van te vinden.”

Jij leest nooit recensies over jullie werk.
Bomhof: “Ik ben er de laatste tijd wel iets makkelijker in geworden om een artikel te checken, maar recensies lees ik niet.”

Maar dat moet toch egostrelend zijn om te zien dat bijna alle Nederlandse media zo positief zijn?
Woodside: “Ik vind het een beetje eng eigenlijk.”
Bomhof: “Hetzelfde mechanisme dat er voor kan zorgen dat iedereen het nu fantastisch vindt kan ook het mechanisme zijn waardoor straks iedereen het kut kan vinden. In die zin moet je gewoon bij jezelf blijven. Wat je er zelf van vindt is belangrijk.”

Krijgen jullie dan het gevoel dat je publiek bezit bent?
Bomhof: “Wat ik er mee bedoel is dat je gewoon bij jezelf moet blijven en je niet laten afleiden door iemand anders. Dat is ook raar, sinds we zoveel aandacht krijgen reageren mensen net even anders op ons reageren dan we gewend zijn. Dat is bij anderen, wij doen al een paar jaar niks anders dan dit. Dit is ons leven en dit is hoe wij het kennen. Het ‘groter’ maken gebeurt buiten ons om.”

Jullie worden wel eens ‘on-Nederlands goed’ genoemd. Bestaat er wel zoiets als ‘on-Nederlands goed’?
“Ik vind het zo’n Nederlandse opmerking eigenlijk. Ik vind het echt onzin, er zijn zo veel goede dingen in Nederland”, zegt Bomhof fanatiek. “Neem Spinvis, neem Lucky Fonz, Pete Philly & Perquisite, C-mon & Kypski en ga zo maar door. Er gebeuren hier dingen die absoluut niet onderdoen voor wat er in Engeland of Amerika gebeurt. Ik durf zelfs te zeggen dat ik het soms…uhm, in ieder geval creatiever vind."

Hoe komt het dan dat er zo weinig muziek uit Nederland zijn weg naar buiten vindt?
Bomhof: “Ik denk dat het een lange weg is, maar ik heb wel het idee dat het steeds meer begint te komen. Ik hoop dat het gaat lukken en ik zou het ook terecht vinden.”

In Canada zie je dat de muziekscene onderling heel erg naar elkaar toetrekt om samen te werken. Ik heb het idee dat een dergelijk klimaat in Nederland ook steeds meer aan het ontstaan is, dat verschillende groepen elkaar creatieve input geven.
"Precies en het toffe is dat het niet allemaal dezelfde type bands zijn. De ene is hiphop, de andere orkestraal of pop. Onze manager heeft met Patrick Watson gewerkt en vergelijkt wat hij om hem heen zag met wat er nu hier aan de gang is. Als Watson naar Europa komt kan hij een andere band weer een stapje omhoog duwen.”

Is het niet ook gewoon noodzakelijk om dat te doen, aangezien er met de plaatverkoop steeds minder valt te verdienen, waardoor je wel moet optreden en er samen aan moet trekken.
"Ja, maar nog belangrijker eraan is dat het gewoon leuk is. "

(C) NU.nl/Kristiaan Asscheman

zaterdag 12 januari 2008

Fullwood blaast boodschap Bob Marley nieuw leven in

AMSTERDAM - Bob Marley en Peter Tosh stonden samen aan de wieg van de reggaeband The Wailers en verkondigden middels hun muziek de boodschap van vrede en gelijkheid. "Een boodschap waar we nieuw leven in moeten blazen", aldus bassist George 'Fully' Fullwood van de band Tosh meets Marley.

Fullwood is een sympathieke en rustige man en geeft samen met voormalig Wailers gitarist Junior Marvin leiding aan het collectief dat een ode brengt aan de twee reggaelegenden.

De Jamaicaanse reggaeartiest komt samen met zijn band Tosh meets Marley naar Nederland voor een aantal optredens. Er wordt onder andere gespeeld in de Oosterpoort in Groningen (21 januari), Paradiso in Amsterdam (22 januari), Tivoli in Utrecht (24 januari) en het Paard van Troje in Den Haag (25 januari).

Genieten
Fully woont tegenwoordig net buiten Los Angeles. Hij houdt niet van de grote stad, daar heeft hij niets te zoeken. Liever zit hij voor zijn huis te genieten van de mensen om zich heen, met een basgitaar binnen handbereik.

Toch lag zijn keus om dat instrument te bespelen niet voor de hand. "Ik wilde vroeger eigenlijk helemaal geen basgitaar spelen. Ik speelde vroeger gitaar en dan vooral de lage noten, dat wel. Daar zong ik bij, pas veel later pakte ik daadwerkelijk een basgitaar op. Nu betekent de bas alles voor me", zegt Fullwood lachend tijdens een interview met NU.nl.

Inzichten
De goedlachse man geniet van het leven en dat dankt hij naar eigen zeggen aan twee mannen: Bob Marley en Peter Tosh. "Zij gaven mij inzichten waar ik de rest van mijn leven profijt van heb, daarom wil ik mijn leven aan die twee opdragen."

In Nederland kent iedereen
Bob Marley en veel mensen weten ook wel wie Peter Tosh is, maar namen als Fully Fullwood en Marvin junior zijn veel minder bekend. Gaat dat een probleem vormen voor jullie tournee?
"Ik denk het niet, we moeten het vooral van de nieuwsgierigheid van mensen hebben. Kijk, de jongere generatie is ook niet even bekend met namen als Tosh en Marley. Ze kennen de namen, maar wie ze zijn en waar ze voor stonden weten er veel niet."

"Ik zie het dan ook als taak om samen met mijn band de muzikale geschiedenis van Jamaicaanse reggae te presenteren. Het is een persoonlijke reis om de muziek naar nieuwe oren te brengen."

Hoe heb jij Tosh en Marley ervaren tijdens jouw tijd bij The Wailers?
"Bob Marley en Peter Tosh waren prima kerels. Echte iconen van de reggaemuziek, zoals iconen behoren te zijn: bescheiden, vriendelijk en ze brachten een boodschap met zich mee. Hun muziek is nog altijd met mij, ook als ik niet speel."

"In de jaren '70 speelde ik met de heren in de oorspronkelijke bezetting van The Wailers. Het waren fantastische mensen, zowel muzikaal als persoonlijk."

De bassist leefde destijds in het arme gedeelte van Kingston, de hoofdstad van Jamaica en hield ervan om zijn instrumenten te bespelen. "Dan kon ik even ontsnappen aan de harde werkelijkheid van het leven in armoede."

"Als ik dan voor mijn deur zat, met een zonnestraal op mijn gezicht, kwam Bob alttijd een praatje maken. Dat kon ik erg waarderen."

Fullwood omschrijft Bob Marley als erg professioneel met alle dingen in zijn leven. "Hij was erg getalenteerd, een geweldig schrijver met een scherp blik. Hij zag alles om zich heen: het gebrek aan vrijheid, de discriminatie, de woede."

"Peter was heel anders. Hij was stil en erg bescheiden. Hij was echter ook een vechter, een voorvechter van gelijke rechten en vrijheid. Dat maakte indruk op me. Peter was af en toe erg gesloten en mensen vonden het moeilijk om hem te benaderen, maar het was een warm mens"

"Het was voor mij een enorme eer om met die twee samen te mogen werken. Een eer die ik de rest van mijn leven koester. Het is iets waar ik de rest van mijn leven aan wil opdragen, om hun boodschap verder te verspreiden."

Mis je ze?
"Ik mis ze elke dag, vooral Peter, omdat ik zo nauw met hem heb samengewerkt. Als ik zijn muziek speel barst ik elke keer weer bijna in tranen uit."

Wat heb je van ze geleerd?
"Ik heb veel van ze geleerd: over hoe ik in het leven moet staan, over hoe mensen echt zijn. Bob leerde me om me niet zo druk te maken over het leven. Als er iemand is die zich niet druk maakte en overal het positieve van inzag was het Bob wel. Dankzij hem ben ik het leven positiever gaan zien."

"Peter leerde me vooral om bescheiden te zijn. Die adviezen probeer ik dan ook na te leven en te verspreiden aan een ieder die onze muziek wil horen."

Hoe is het om in een tijd van oorlog en steeds verder inkrimpende persoonlijke vrijheid te zingen over 'peace and happiness in the world'?
"Er is een hoop woede en ellende in de wereld,'dat klopt. Maar vrijheid zit in jezelf. Ik mag dan wel geen dreadlocks hebben, maar ik ben wel rasta. Ik kan de wereld niet genezen, maar ik kan mensen wel bewust maken van de positieve dingen in het leven. Laten we de wereld bewonderen. Laten we onze talenten aanspreken om al het mooie te delen."

Zie jij muziek als wapen?
"Ja, precies! Muziek is mijn wapen. Het brengt mensen samen en laat hun even hun problemen vergeten. Er is veel ellende in de wereld, maar wat is er mooier dan blije mensen te zien lachen en dansen?"

"Peter schreef ooit: "Words, sound and power". Dat is precies waar het om draait. De macht van muziek is enorm en kan mensen helpen. Dat is waar ik mijn leven aan op wil dragen, samen met Junior Marvin en de rest van de muzikanten: het woord van Tosh en Marley verspreiden. Mensen zoeken eenheid en liefde en dat is wat wij willen brengen."

Tijdens de tournee brengt de band vooral nummers van de twee reggae-iconen ten gehore, maar ook zullen zowel
Fullwood als Junior Marvin een aantal eigen nummers spelen.

(C) NU.nl/Kristiaan Asscheman

donderdag 3 januari 2008

Jaaroverzicht muziek 2007

Het jaar 2007 zal niet de boeken in gaan als een jaar vol vernieuwende muziek, in tegendeel. Het was een jaar waarin de oude doos veelvuldig werd opengetrokken en de oude rotten hun kunsten nogmaals op het podium lieten zien.

Dan hebben we het natuurlijk over The Police, Genesis, The Rolling Stones, The Sex Pistols en Led Zeppelin. Grootheden in hun eigen tijd, maar ook nu nog kennen al deze bands een enorme aanhang.

Stormachtig
Volgeladen Arena's luisterden naar hun oude helden in de vorm van
Genesis, onder leiding van Phil Collins, en Sting's The Police. Maar ook The Rolling Stones gaven een 'stormachtig' concert.

Led Zeppelin sluit de parade van bejaarde reünierockers met een concert dat waarschijnlijk de boeken in gaat als populairste optreden ooit. Voor de show in London waren ruim twintig miljoen liefhebbers die meededen aan de 'ticketbingo' terwijl er slechts twintigduizend kaarten beschikbaar waren.

Giganten
Astronomische bedragen werden geboden voor kaartjes, zelfs auto's werden in de aanbieding gedaan. Alleen maar om bij dat ene moment te zijn, het moment dat de 'giganten' van de rockmuziek na bijna twintig jaar weer

samen op één podium stonden.

Iets minder antiek en waarschijnlijk het best te plaatsen in de categorie 'zakkenvullerij' was de reünie van
The Spice Girls. De Engelse meidengroep scoorde in de jaren negentig hit na hit en ze zijn nu bezig met een grootscheepse wereldtournee.

Radiohead
Terwijl Led Zeppelin het publiek en de pers in rep en roer bracht, liet
Radiohead de hele muziekwereld even op zijn grondvesten beven.

Met een kort berichtje op de website, "Onze nieuwe cd is klaar, je kan hem downloaden voor een bedrag naar keuze", bewees de alternatieve rockband van Thom Yorke dat de stugge platenindustrie in zijn huidige vorm zo goed als dood is.

Niks geen veeleisende platendeals, gewoon op eigen houtje je plaat via internet uitbrengen en er nog een flink zakcentje aan overhouden. Van alle downloaders van het album 'In Rainbows' betaalde 38 procent gemiddeld zes dollar.

Vernieuwend
Dat je niet altijd vernieuwend hoeft te zijn om te scoren bewezen de heren van het Britse gitaarbandje

The Fratellis. Hun hit 'Chelsea Dagger', aangewakkerd door de 3FM dj's in het Glazen Huis, bracht ze zelfs tot het hoofdpodium van 's werelds oudste festival Pinkpop.

Hetzelfde podium waar die editie ook muzikale grootheden stonden als Muse, Marylin Manson en The Smashing Pumpkins. Het optreden van Muse was er eentje om nooit te vergeten. Het grasveld veranderde in een golvende zee van mensen die allen hun longen uit hun lijf zongen.


Pinkpop kreeg dit jaar nog een staartje met de nieuwe '
Classic'editie. Het eendaagse evenement bood een podium aan bands als Status Quo, Marillion en Willy Deville.

Lowlands
En nu we het toch over festivals hebben kunnen we het net zo goed gelijk hebben over

Lowlands. Vantevoren werd de editie van 2007 getipt als één van de sterkste ooit. Voor de muziekliefhebbers was er dan ook veel om van te genieten. Neem een Arcade Fire, Interpol, Sonic Youth, Dinosaur Jr., U.N.K.L.E., Tool, Kaiser Chiefs, Kasabian, The Shins, The Killers, M.I.A., Basement Jaxx, Mika en The Good, The Bad and The Queen.

Slechts een kleine greep uit de enorme berg met topacts die dit jaar present waren op de vijftiende editie van Lowlands. Een line-up om je vingers bij af te likken.

Of de muziekliefhebbers komend jaar weer op zo'n schitterend programma worden getrakteerd is nog afwachten. Mensen die in 2008 naar Pinkpop gaan hebben in ieder geval al wel een mooi vooruitzicht.

Metallica
De organisatie maakte pas bekend dat het onlangs gereüneerde Rage Against The Machines het festival aflsluit. De andere dagafsluiters zijn Foo Fighters en Metallica.

Ook milieugoeroe Al Gore organiseerde in 2007 zijn eigen festival, Live Earth. Een volgens critici energiezuipend festival dat de wereldbevolking bewuster moest maken van de gevaren van de opwarming van de aarde.

In verschillende wereldsteden vonden festivals plaats met optredens van bands als de Red Hot Chili Peppers, Linkin Park, The Police, Duran Duran, Bon Jovi en vele anderen.


Keerzijde
Muziek als een stukje bewustwording, muziek als een middel om tot rust te komen, het kan allemaal. Maar muziek kan ook een keerzijde hebben, maar dan vooral voor de artiesten zelf.


Eén van de spraakmakendste voorbeelden hiervan was de Britse soulzangeres
Amy Winehouse. Getergd door alcohol problemen moest ze meerdere keren haar Nederlandse fans teleurstellen. Op het North Sea Jazz Festival en Pinkpop was geen spoor van haar te bekennen. Naar verluid lag ze kotsend in een wc van een Engels vliegveld.

Beroepsjunk
Pete Doherty is een soortgelijk verhaal, alleen kan hij al meerdere jaren niet van de heroïne afblijven. Na een hoopvolle release van het nieuwe Babyshambles album 'Shotters Nation' leek het even goed te gaan. Even, want het aantal geannnuleerde of verplaatse concerten is inmiddels niet meer op één hand te tellen.

Spiraal
Behalve artiesten die zich bevinden in een neerwaarts spiraal, zijn er ook artiesten die langzaam maar zeker weer hun weg naarboven hebben gevonden. Het optreden van
Britney Spears op de MTV Awards in Las Vegas werd door iedereen massaal de grond ingeboord.

Tijdens het bar slechte optreden playbackte Spears en haar danskunsten leken in niets meer op wat het ooit geweest was. De gevallen popprinses die langzaam maar zeker weer opkrabbelde, werd in één keer keihard onderuit gehaald. Wonder boven wonder werd haar nieuwe album 'Blackout' goed ontvangen.


Knobbeltjes
In de Nederlandse muziekwereld gaat het er een stuk rustiger aan toe. Alleen Jan Smit wist het Nederlandse publiek te shokeren met zijn stemproblemen. Knobbeltjes op zijn stembanden hielden de Volendamse zanger voor een lange periode uit de roulatie.


Zijn plaatsgenoten Nick en Simon vulden het gat maar al te graag op en scoren momenteel hit na hit. Het album 'Vandaag' van het duo werd in december

platina.

Ontslag
De belangrijkste Nederlandse release van dit jaar was ongetwijfeld in handen van Anouk. Het album '

Who's Your Momma' verscheen na een roerige periode. Ruzie met de manager en het ontslag van de begeleidingsband gingen vooraf aan de release.

Nederlands bekendste rockchick sloeg met haar nieuwe plaat echter een compleet andere richting in. Een meer soulvol en jazz geörienteerd geluid, dat echter niet door alle critici even veel werd gewaardeerd.

Om het jaar 2007 muzikaal af te sluiten kan een paar uurtjes luisteren naar de Top 2000 natuurlijk niet ontbreken. En misschien, terwijl je op je ouderwetse radio moeizaam het juiste kanaal probeert te vinden, komt de kersthit 'Christmas is Here' van Bearforce 1 ook nog wel voorbij...

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman