Goldfrapp houdt van dromen

AMSTERDAM – Na de albums Felt Mountain, Black Cherry en Super Nature voelden Alison Goldfrapp en Will Gregory - het duo achter de theatrale discopop - dat ze met de nieuwe plaat Seventh Tree iets totaal anders wilden.

“We misten intimiteit tijdens de ‘Supernature tournee’. Die was erg luid, groots en ‘in your face’. Het was leuk, zeker om live te doen, maar ik voelde dat ik iets totaal anders nodig had”, verklaart zangeres Alison tijdens een gesprek met NU.nl.

Het resultaat: een dromerige, harmonische plaat die je laat zweven tussen het aardse bestaan en een sprookjesachtig droomlandschap. “Ik houd ervan om te dromen”, zegt Alison met haar zachte, fragiele stem.

Het duo verblijft tijdelijk in het College Hotel in Amsterdam om de nieuwe plaat onder de aandacht van de pers te brengen. Dat is duidelijk niet iets waar Alison blij van wordt.

In de schitterende suite met een Art deco-achtige uitstraling zit de zangeres diep weggekropen in de uiterste hoek van de bruin bekleedde, leren bank. Haar blik is gefocust op haar kopje chocolademelk en slechts enkele malen kijkt ze zuchtend omhoog. Haar muzikale partner Will ploft naast haar neer en hij pluist wat aan zijn zwarte baard.

Seventh Tree, de titel van het nieuwe album kreeg Alison cadeau in een droom. “Ik zag een boom met een zeven erop en de mensen in mijn droom zeiden dat ik de plaat 'Seventh Tree' moest noemen, dus dat deed ik”, verklaart ze met een schaamtevolle blik.

Op wat voor manieren zijn dromen bruikbaar voor jou?
“Ze helpen je realiseren wat je geestestoestand is op dat moment. Als er iets dwars zit, of ze helpen je te achterhalen waar je je druk om maakt. Ze kunnen ook erg leuk zijn, je gaat bijvoorbeeld op avontuur in een andere wereld.”

Is dat voor jou een manier om de werkelijkheid te ontvluchten?
“Ik geloof niet in het ‘ontvluchten’ van de echte wereld. Het gaat niet om vluchten, maar om het ergens anders zijn, in een andere wereld. Vluchten suggereert dat je ergens voor wegrent, of dat je in ontkenning bent. Dat ben ik niet.”

De videoclip bij het nummer A&E zegt wat dat betreft genoeg. De als een fee verkleedde Alison ligt in een eeuwenoud bos waarna er vreemde, boomachtige wezens uit de grond verschijnen die wild om haar heen beginnen te dansen.

Terwijl ze in de clip langzaam overeind komt, begint Alison ook tijdens het interview tot leven te komen. Muziek beheerst het leven van Alison, in alles wat ze doet. Het is daarom niet verwonderlijk dat ze daar graag over praat: “Tot zover in mijn leven is muziek maken altijd de beste manier geweest om me uit te drukken.”

“Muziek maken is meer een manier om antwoorden op dingen te vinden”, beaamt Alison. Zoiets zal elke artiest wel hebben. Je probeert iets te vinden dat eeuwig blijf voortbestaan. Voor mezelf is het een manier om te snappen hoe de wereld in elkaar steekt…hoe dingen in elkaar steken.”

Op wat voor dingen doel je?
“Dingen uit het dagelijks leven, die je overkomen, op het emotionele vlak, dingen die je om je heen ziet. Het is een soort taal. Muziek maken en zingen is een manier om dat soort zaken te doorgronden. Het is een soort behoefte, is het niet? Een manier om dingen in je hoofd op orde te brengen, een manier om je uit te drukken. Het voorkomt dat je gek wordt.”

En is dat iets dat je de luisteraars van Seventh Tree duidelijk wilt maken?
Will: “Ik denk niet dat je kunt weten of de boodschap overkomt of niet. Je hoopt natuurlijk dat ook anderen er iets aan hebben. Maar uiteindelijk maakt het niet uit of ze er iets aan hebben of niet, want je kan nooit iets op dezelfde manier ervaren. Ik zie iets als rood en jij misschien als blauw. Je hoopt echter toch dat je iets gemeenschappelijks hebt met je luisteraars.”

Ondanks het dromerige karakter van de cd zijn de nummers zelf niet veel beïnvloed door dromen. Alison: “De nummers zijn allemaal erg in het hier en nu. Tenminste, de teksten zijn gebaseerd op de realiteit.”

“Het is interessant”, roept Will plots na het inschenken van nog een kopje chocolademelk. “Dromen vertellen hoe creatief je eigenlijk bent. Soms heb ik wel eens een complete symfonie of film in mijn droom en als je dan wakker wordt en realiseert wat ik allemaal in mijn hoofd maak verbaas ik mezelf. Want waarom kan je dat dan niet reproduceren?”

“Daarom moet je tijdens het maken van muziek proberen alle kanalen open te zetten om het er weer uit te laten komen. Meer kan je niet doen. Je moet je kanalen tunen en daarbij jammen we veel. Op die manier proberen we op iets te stuiten.”

Als jullie muziek maken, hebben jullie dan een bepaalde druk nodig of juist totale vrijheid om tot een goed resultaat te komen?
Alison: “Je hebt wel een bepaalde hoeveelheid vrijheid nodig om te kunnen ontspannen. Als er te veel druk op je schouders rust heb je niet de ruimte om vrij te denken.”

Door een hoge druk moet je juist wel creatief worden, toch?
“We leggen onszelf sowieso erg veel druk op. We leggen de lat erg hoog. Dan kunnen we niet nog meer druk van buitenaf gebruiken. 'Outside pressure always is bugger'.”

Waarom zetten jullie jezelf dan zo onder druk?
Will: “Allereerst zijn we met z’n tweeën en dat is interessante situatie. Je wilt niet te lang met iets bezig zijn terwijl de ander zich zit te vervelen. Dus dat geeft wel een bepaalde druk. Je moet de ander ook een beetje kunnen vermaken. Als je in je eentje bent is het toch anders. Met z’n tweeën heerst er een compleet andere dynamiek. Het is een gefocuste ‘cutting out the bullshit’ druk.”

Alison: “Ik vind het ook een mythe dat creativiteit vanzelf komt. Creativiteit moet je afdwingen. Het is niet zo dat alles voor je verschijnt in dromen enzo, visioenen, wachten op inspiratie. Je moet er voor werken om geïnspireerd te raken. Je moet jezelf voeden met impulsen want je moet naar dat kamertje in je geest waar je kan uitkijken naar nieuwe inspiratie.”

Hebben jullie ooit zijpaden overwogen?
Alison: “We zouden wel muziek voor films willen maken, musicals...Het is interessant, want tot zover in mijn leven is muziek maken de beste manier geweest om me uit te drukken. Over vijf jaar is dat misschien iets anders. Ik zou bijvoorbeeld een opera willen doen, maar er dan zelf niet inspelen. Alle touwtjes zelf in handen houden.”

Hou je daarvan? Hou je ervan om de controle te hebben?
Alison: “Ik denk van wel. Ik zou het leuk vinden om iets voor iemand anders te schrijven, om het vervolgens opgevoerd te zien worden. Dat heeft iets buitengewoons voor mij. Steeds met jezelf bezig zijn gaat op den duur ook vervelen. Als we iets voor een getalenteerd iemand zouden maken ben je als het ware een buitenstaander en kan je er meer van genieten.”

Is het dan niet moeilijk om ergens al je energie in te steken om het vervolgens aan iemand anders te laten?
Alison: “De reden waarom je zoiets zou doen is omdat die mensen iets kunnen wat jij niet kunt.”

Will: “Je kan ook eens onbekend terrein verkennen, verder dan jezelf. Vanuit een ander perspectief. Niet alleen in een spiegel kijken, maar je er van weg draaien om te kijken wat er nog meer is. Dat kan erg belangrijk zijn en je iets vertellen over de werkelijkheid op een manier die je nog niet kende, wat je eigen beperkingen zijn.”

Wat zijn jullie beperkingen?
Will: “Iemands smaak is zijn eigen beperking, iemands onwetendheid.”

Alison: “Ik kan niet zo goed dansen.”

Will: “Er zijn altijd wel dingen die beter kunnen. Er zit een quote in Sherlock Holmes waar zijn vriend dr. Watson zegt tegen Holmes: “Wist je dat de zon een vuurbal is op een paar miljoen mijl van de aarde.” En hij zegt: “Nee, dat wist ik niet Watson. En nu ga ik proberen om het zo snel mogelijk weer te vergeten. Want voor elk stukje informatie dat ik in mijn hersenen opneem, valt er een ander gedeelte aan de andere kant af.”

“En dat is hetzelfde idee. Als je beperkingen hebt is dat goed, je bent op ze gefocust. Soms is het niet nodig om meer te weten omdat het anders verpest waarmee je bezig bent.”

Wie Goldfrapp binnenkort in actie wil zien moet naar het Rotterdamse festival Motel Mozaïque waar ze op zaterdag 12 april optreden.

(c) NU.nl/Kristiaan Asscheman